drieghe ®

Galerie Drieghe 1958 - 1985

Ingang van Galerie Drieghe

Een kleine greep uit de exposities:

Galerie Drieghe
Expositie Raf Buedts - april 1982

Galerie Drieghe
Expositie René Heyvaert - september 1984

Dat de belangstelling voor hedendaagse kunst niet veel voorstelt in dit land, weten we al lang.
Dat de overheid in dit opzicht tot weinig financiële offers bereid is ligt in het verlengde daarvan.
En ondertussen wordt de Grote Kulturele Trom geroerd door de geldbeugel wijd open te zetten voor het oprichten van één of ander parochiaal kultureel centrum of voor pseudo-Bruegheltentoonstellingen.
Prestige, daar komt het op aan, het politiek smoel een kultureel trekje te geven door in te spelen op de clichématige opvattingen over kunst voor de doorsneeburger.

Maar of men daarom het artistiek probleem tot een budgetair probleem moet herleiden is een andere vraag.
Het is niet omdat men een prachtig atelier heeft en zich de beste materialen en het duurste materieel kan aanschaffen dat men goede kunst maakt.
Zoals het ook niet waar is dat een boeiend museum- of galeriebeleid a priori zou bepaald worden door een hypermoderne akkomodatie en de financiële mogelijkheid om het beste werk van dure internationale artiesten te kopen.
Ik meen zelfs dat een zekere beperking en een marginale positie de kreativiteit kunnen prikkelen en stimuleren. Het bloed kruipt tenslotte waar het niet gaan kan.
Wie iets te zeggen heeft doet het eventueel in de penibelste omstandigheden.
Dan is zelfs een hoekje van de keukentafel voldoende om een tekening of een schilderij te maken.

Zo heeft ook Leo Drieghe, de Wetterse dichter en galerijhouder, altijd geredeneerd.
We hebben hem nooit horen jammeren over een tekort aan officiële steun voor zijn aktiviteiten. Eigenlijk had hij lak aan al dit officieel gedoe, omdat hij wist dat het ergens zijn vrijheid zou aantasten.
Wanneer hij plots zin kreeg om een galerij voor eigentijdse Vlaamse kunst te beginnen, dan zocht hij de oplossing niet verder dan waar ze voorhanden was: in de werkplaats van een afgedankt klein bedrijf.

Hij maakte er zonder spektakulaire ingrepen een ongekompliceerde ruimte van: bakstenen witte muren, vierkante grijsblauwe tegels, vensters die in het zaagvormig dak het licht schuin naar binnen laten vallen.
Elke schilder of beeldhouwer zou er zijn atelier willen vestigen hebben en elke schilder of beeldhouwer voelde er zich dan ook meteen thuis.
De galerij Drieghe was helemaal niet op prestige en imponeren gericht en stond toen in scherp kontrast met de "cleane", berekende en vrij luxueuze moderne galerijen.
(Nu, zoveel jaren later, worden dergelijke werkplaatsruimtes door zogenaamde avantgardegalerijen op een modieuze wijze verestetizeerd).
Bij Leo Drieghe was alles echt, direkt, ongekunsteld.

(Louis-Paul Boon over de Poëziemarkt)
Zondag gebeurt het dan, op een plein in Wetteren.
De optocht der dichters, bedoel ik. De dichters altegader, die door Drieghe en zijn eerste luitenant Jooris werden bijeengetrommeld om op straat te komen en in stoet - met bolhoed op het hoofd - zich aan het volk te tonen.

Ik hoorde dat sommigen daar een beetje terughoudend tegenover staan. Poëzie is steeds iets geweest dat op een stil zolderkamertje gepleegd werd, door ergens een dromer, een fantast, een profeet, een halve gare.
Of het werd in de stilte der natuur op papier gezet, in het bos bij de kaboutermannetjes en de wilde konijntjes.

Met wat geluk verscheen het dan in druk, met beperkte oplage en in eigen beheer.
En dit betekent, dat de dichter ook nog zijn spaarcentjes ten beste had, om zijn verzen gedrukt te zien.
Om enkele eksemplaren aan vrienden en kenissen te kunnen uitdelen, en een getekend eksemplaar aan zijn lief te schenken...

Iets wat meestal averecht effect had, want het lieve kind dacht dan meteen: "Zo, is dat ook een van die rare vogels, die zich dichter noemen?"

Ik bedoel, dat poëzie geen zin heeft, omdat ze buiten het leven staat, omdat niemand ze kent en niemand ze nodig heeft. Dat dan toch bij ons.
In Mexico maakt de boer een gedichtje, vooraleer hij het nieuwe gewas gaat planten, en dit stopt hij mét het jonge gewas in de grond.

Moest bij ons een of andere dichter-en-boer op dit idee komen, ze steken hem in het gekkenhuis.

De dichter is iets overbodigs bij ons.
De slager, de bakker, de melkman zijn onontbeerlijk.
Maar als de dichter aanbelt, dan roept men:
"We hebben vandaag niets nodig".

Toch bestaan er van die slogans, zoals "de kunst moet nader tot het volk gebracht".
Maar is dat al één keer in de praktijk gebracht?
Is er ooit eens een poging gedaan, om poëzie te verkopen zoals broodjes met ham?

Het zal natuurlijk nooit zo ver komen, dat in de stationshal naast de automaat voor hot-dogs of voor coca-cola ook nog een automaat staat waar men een gedichtje kan krijgen.
Maar toch, wij moeten maar eens proberen de mensen wijs te maken, dat ze zonder poëzie niet kunnen leven.

Daarom is er dan zondag de optocht der dichters.
En meer nog, na de optocht een poëziemarkt.
Elke dichter zal daar staan, aan een kraampje, en zijn verzen verkopen. Ik weet al van een vriend als ik het verklappen mag, dat hij zakdoeken zal verkopen waarop met onuitwisbare inkt een gedicht geschreven werd.

Is dat niet mooi, een zakdoek te bezitten waarop een enig eksemplaar van een gedicht staat?

Meer nog, er zal een ballonetjes-wedstrijd zijn, met aan elk ballonetje een gedicht.
En het gedicht dat het verst vliegt, krijgt een machtigmooie prijs.
Ik hoop dat ge ons een bezoek zult brengen, op de poëziemarkt, en een ballonetje zult kopen.

Of gaat ge ook vanuit het bovenraam roepen:
"We hebben vandaag geen poëzie nodig"?