kunst
KAROLIEN DRIEGHE
Karolien Drieghe volgde les aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten te Gent en schildert al ongeveer 15 jaar, daarbij bijzonder aangemoedigd door een paar vrienden-schilders die haar klasgenoten waren. Ze woont en schildert in Wetteren en Lokeren terwijl ze om den brode een bescheiden functie bekleedt bij het Ministerie van Financiën.
Haar plaatsen in het hedendaagdse kunstgebeuren is ogenschijnlijk eenvoudig: wars van alle modes en hypes bekeert ze zich tot de essentie van de schilderkunst: potlood en papier, doek en verf zijn haar metgezellen tijdens een niet aflatende zoektocht naar een eigen plastische taal.
Ze schildert doelbewust op een eigen tempo dat wordt gedirigeerd door een koppig vasthouden terwijl ze een integer inzicht probeert te bewaren in de omgeving, de mensen en de dingen.
Deze observaties en het onvermijdelijke denkproces resulteren in een selectie van beelden die ze laat rijpen en gisten tot het geheel kan geprojecteerd worden in een schilderij met een plotse vorming en een uitermate coloristisch patroon.
De figuren die haar inspireren onderscheiden zich door hun sterke persoonlijkheid en hun houding op het doek weerspiegelen een extreme gemoedstoestand, echter zonder boosaardige confrontatie.
Soms schildert Karolien een situatie, een moment, een fragment, als een venster gegrepen: altijd met een drijvende dynamiek die soms een geestelijke onrust vertolkt maar tegelijkertijd streeft naar een tijdloos evenwicht tussen denken, de vorm en de kleur.
Deze voortdurende innerlijke strijd wordt aangetoond door een schetsmatige, vaak brute figuratie in een eigen kunstzinnige taal én door de levendigheid waarmee het potlood het papier bekrast, door de levendigheid waarmee de verf op het doek wordt gebracht, een klateren van kleuren.
De retoriek en het dogma zijn aan haar niet besteed. Ze blijft zoeken naar een eigen identiteit en ze tast de grenzen van haar kunnen af. Als een golf die rolt af en aan worden periodes van opmerkelijk stilzwijgen afgewisseld met periodes van verbeten schilderen: vanuit een opgebouwde innerlijke geladenheid vinden de opgebrachte en gevormde emoties hun weg.
Essentieel is de weg die de schilder voor zich heeft uitgestippeld: ze wil evolueren naar een zekere graad van abstractie door het koloriet te essentialiseren tot enkele contrasterende kleurvakken die worden samengebracht in een schetsmatig vormelijk spel.
Zoals ik al zei wordt de toeschouwer niet geconfronteerd met een of ander verontrustend statement. Hier geen geconditioneerde vooraf bepaalde weg die men moet bewandelen om de essentie van het kunstwerk te begrijpen, hier geen simplificatie van de werkelijkheid die ons soms wordt opgedrongen om eenvoudigweg te consumeren.
De werken en dan vooral de schilderijen van Karolien Drieghe vertellen de toeschouwer dat de strijd is gestreden. Het resultaat zijn gevoelige en open doeken die in hun stille roerloosheid vermogen de ruimte te vullen. Hun vitaliteit ontroert. Je verzoent je met jezelf.
|
